Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, πιστοί στο γνωστό μοτίβο/παθογένεια του Λαού μας – κατά το Πράσινοι και Βένετοι – αριστεροί και δεξιοί, «αρπάζονται» για το ποιος τελικά είπε το μεγάλο ΟΧΙ, στις 28 Οκτωβρίου του 1940.
- Ο Μεταξάς λένε δεξιοί, ακροδεξιοί.
- Ο Λαός λένε οι αριστεροί, ακροαριστεροί.
Από τη δική μας σκοπιά - πάντα μακριά από ιδεολογικοπολιτικές αγκυλώσεις - από τη σκοπιά δηλαδή του απλού Έλληνα πολίτη, που έχει διαβάσει και δυο αράδες, από την ιστορία εκείνης της εποχής, άλλα πράγματα προκύπτουν.
Να ξεκαθαρίσουμε φυσικά ευθύς εξ’ αρχής, πως το ουσιαστικό ΟΧΙ, το είπε όντως ο ελληνικός Λαός, που έστειλε τα παιδιά του στο μέτωπο. Παιδιά που άφησαν τα κόκκαλα τους στα βουνά της Ηπείρου και της Βορείου Ηπείρου.
Να δούμε όμως το «επιχειρησιακό» κομμάτι της υπόθεσης του ΟΧΙ. Το είπε όντως και το τίμησε ο δικτάτορας;
Ως ο άνθρωπος εκείνος που βρέθηκε σε πολλά πεδία μαχών, να ξεκινήσω με «ένα μυστικό» το οποίο γνωρίζουν μόνο όσοι βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή, στις πραγματικές συνθήκες μάχης. Αυτοί λοιπόν οι οποίοι επιλέγουν την πρώτη γραμμή, είναι μια ιδιαίτερη πάστα ανθρώπων, φτιαγμένη από ειδικά υλικά. Υλικά που σχεδόν μεταφυσικά, ενεργοποιούνται στη μάχη, και τους μετατρέπουν σε γίγαντες, σε άφοβους μαχητές, με τεράστια αποθέματα αλληλεγγύης και αγάπης για τον συμπολεμιστή τους και με άλλα χαρίσματα, όπως αυτά που περιγράφει ο Κ.Π. Καβάφης, στις «Θερμοπύλες» του.
Ας δούμε λοιπόν τον Στρατηγό Μεταξά, ως αξιωματικό, με τον φακό των «πραγματικών περιστατικών» και όχι μέσα από μια «αριστερή» ανάγκη να τον μηδενίσουμε, ούτε μέσα από μια «δεξιά» ανάγκη, να τον ηρωοποιήσουμε.
Ο Μεταξάς λοιπόν, πέρα από τη δικτατορία του, το κυνήγι της «Βαρβάρας» (ρεμπέτικο τραγούδι του Γιοβάν Τσαούς που το απαγόρεψε), το ρετσινόλαδο που πότισε το προσφυγικό χωριό μου, (μεταξύ αυτών και τη μακαρίτισσα γιαγιά μου γιατί δεν μιλούσε ελληνικά, παρά μόνο κάτι λίγα Ποντιακά και Τούρκικα), υπηρέτησε βασικά σε όλη του τη στρατιωτική καριέρα, είτε ως αξιωματικός του μηχανικού, ή μέσα στα γραφεία των επιτελείων. Χωρίς αυτό φυσικά να είναι υποτιμητικό, δεδομένου ότι, ένας στρατός χρειάζεται και τους καταδρομείς του για την πρώτη γραμμή αλλά και τις μονάδες υποστήριξης, όπως το μηχανικό.
Για να δούμε λοιπόν μερικές αλήθειες για τον Ιωάννη Μεταξά:
1. Το 1916, ο Μεταξάς διατάζει το 4ο Σώμα Στρατού να παραδώσει αμαχητί την Ανατολική Μακεδονία, σε Βούλγαρους και Γερμανούς. Αποτέλεσμα: 6.500 Έλληνες στρατιώτες, σάπισαν στις φυλακές του Γκέρλιτζ της Γερμανίας, ως αιχμάλωτοι πολέμου.
2. Αρνήθηκε να παραλάβει την αρχιστρατηγία του Ελληνικού Στρατού στη Μικρασιατική Εκστρατεία, παραδίδοντας την σε έναν τουλάχιστον ανίκανο στρατηγό, τον Χατζηανέστη.
3. Το 1938, δωρίζει στο τουρκικό κράτος το υποτιθέμενο σπίτι του Μουσταφά Κεμάλ Πασά και μετονομάζει την Οδό Αποστόλου Παύλου σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ.
Να δούμε και μερικές δράσεις του Μεταξά, που θεωρούνται «φιλολαϊκές»:
1. Ο Μεταξάς δημιούργησε το ΙΚΑ. Ουδέν ανακριβέστερο. Το ΙΚΑ, ιδρύθηκε το 1934 με το νόμο 6.298 «περί κοινωνικών ασφαλίσεων». Ο Μεταξάς, απλώς εγκαινίασε το ΙΚΑ και μάλιστα είναι ο πρώτος που δάνεισε υποχρεωτικά όλα τα αποθεματικά του στο κράτος, βάζοντας χέρι στα λεφτά των εργαζομένων. (Γ. Κουκουλέ, «Για μια ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος», 1983, σ. 80).
2. Βοήθησε τους αγρότες. Βασικά πρόκειται για εξυπηρέτηση των μεγαλοκτηματιών και την τοκογλυφική εκμετάλλευση των μικρών παραγωγών από την Αγροτική Τράπεζα. (Χρ. Ευελπίδη, «Η Γεωργία στην Ελλάδα», 1944, σ. 140).
3. Ο Μεταξάς ακολούθησε φιλεργατική πολιτική. Με πλήρη… ανάπτυξή της το 1936, όταν αιματοκύλισε με 12 νεκρούς, την μεγάλη εργατική εξέγερση της Θεσσαλονίκης.
Και να έλθουμε τώρα στο ΟΧΙ.
Σύμφωνα λοιπόν με τον Πρέσβη της Ιταλίας Γκράτσι, αλλά και της θυγατέρας του δικτάτορα, ο Μεταξάς είπε επί λέξει στα γαλλικά, όταν του επέδωσε το περίφημο τελεσίγραφο: «Alors, c'est la guerre» (Λοιπόν, έχουμε πόλεμο). Και ο Γκράτσι του απάντησε: «Όχι απαραίτητα εξοχότατε». Άρα λοιπόν, η λέξη ΟΧΙ, δεν ειπώθηκε από τον Μεταξά.
Από κει και πέρα, τα πράγματα έχουν την τουλάχιστον περίεργη, παρακάτω εξέλιξη:
1. Το Γενικό Επιτελείο Στρατού, δίνει εντολή στον Υποστράτηγο Κατσιμήτρο, διοικητή της ιστορικής VIII Μεραρχίας, να υποχωρήσει 200 με 250 χιλιόμετρα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Στην ουσία, να προετοιμάσει έτσι, την χωρίς εμπλοκή σε μάχες με τους Ιταλούς, υποχώρηση του Ελληνικού Στρατού.
2. Ο Υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος, γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του την εντολή Μεταξά/Επιτελείου και με δεξί του χέρι τον θρυλικό Συνταγματάρχη Δαβάκη, διατάσσει γενική επίθεση κατά των εισβολέων. Γράφοντας στην ουσία την απαρχή του έπους του ’40 και του ελληνικού θαύματος κατά των κατά πολύ υπέρτερων στρατιωτικά, Ιταλών φασιστών.
3. Ο αντιστράτηγος Δ. Καθενιώτης, σαφώς αναφέρεται στην επίσημη έκθεσή του, στην ενδοτική στάση της Αθήνας, και μάλιστα στους ανίκανους στρατηγούς του Μεταξά. Υπονοώντας πως η εν λόγω διαταγή, ουσιαστικά υπέκρυπτε την «τακτική υποχώρηση» και όχι την πλήρη επίθεση, την οποία επέλεξε ο Κατσιμήτρος.
Για την ταπεινή λοιπόν μου άποψη, το ΟΧΙ, σε επιχειρησιακό επίπεδο, ειπώθηκε από τον Στρατηγό Κατσιμήτρο.
Τώρα, γιατί στη συνέχεια ο γενναίος αυτός στρατιώτης, συμμετείχε στην προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου και έτσι, αντί να υμνείται στους αιώνες των αιώνων για τη γενναιότητα και το θάρρος του, πήρε μια θλιβερή θέση στον κατάλογο των δοσιλόγων, αυτό είναι υπόθεση που την κρίνει ο καθένας, κατά το δοκούν.
Ας τιμή
