Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.
...
Σαν όαση ελπίδας, μέσα στην κατάρα της προδοσίας, των τοκογλύφων και των ντόπιων νενέκων, που μολύνουν πια ολάκερη τη χώρα, έφθασε στα χέρια μου χθες, το βιβλίο του Κύπριου Συγγραφέα Κυριάκου Ολύμπιου, το αφιερωμένο στο νεώτερο ήρωα της ιστορίας μας, το Λιοντάρι της Κρήτης, Καταδρομέα Μανώλη Μπικάκη.
Ο τίτλος του βιβλίου: "Ένας Κρητικός Αετός, στην Κύπρο του '74".
Ξεφυλλίζοντάς το, ένοιωσα την ψυχή του πρωταγωνιστή/μαχητή αλλά και αυτή του συγγραφέα, να επικοινωνούν σε κώδικες λησμονημένους, χαμένους μέσα στη θλιβερή πραγματικότητα που βιώνουμε ως Πατρίδα και ως Λαός.
Από τη σκέψη μου πέρασαν όλοι εκείνοι οι ημίθεοι, που σμίλεψαν την ιδιαιτερότητα της ύπαρξής μας της ελληνικής, στην όμορφη και παράξενη τούτη Πατρίδα. Ημίθεοι που υπήρξαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, όσο το πνεύμα το ελεύθερο που μας παρέδωσαν οι Λεωνίδες και οι Καραϊσκάκηδες, γεννιέται στο πρόσωπο όλων των υπερβατικών θυσιαστικών "στοιχειών" που γέννησε στο διάβα της ιστορίας του τούτος ο τόπος. Και ξαναγεννιέται στο πρόσωπο του Μπικάκη, ακόμη και σήμερα, σε τούτη τη χώρα που ο Λαός της για μια ακόμη φορά, είναι γονατισμένος, με το σουγιά στο κόκκαλο, με το λουρί στο σβέρκο.
Έτσι, αυτό που δεν έκαναν οι μικρομίζεροι πολιτικοί από το ’74, αυτό που δεν έκανε ουδείς Έλληνας συγγραφέας, έγινε πράξη από τον Κύπριο Κυριάκο Ολυμπίου: Τίμησε με το βιβλίο του στο όνομα του Μανώλη Μπικάκη, όλα εκείνα τα παλληκάρια, που μάτωσαν και χάθηκαν στην Κύπρο, τις ημέρες της μεγάλης προδοσίας/τραγωδίας. Θυμίζοντας παράλληλα σε όλους αυτούς που βάλθηκαν για μια ακόμη φορά στην ιστορία του δύσμοιρου αυτού τόπου, να πετάξουν στο σκουπιδοτενεκέ το Λαό του, πως δεν θα τα καταφέρουν.
Όσο για αυτούς που ψάχνουν πρότυπα για τα παιδιά τους, για τις νέες γενιές, να το εργαλείο: Ένα βιβλίο, μέσα από το οποίο ξεπηδά η αξιοπρέπεια, η παλληκαριά, η αγάπη στη γη των προγόνων, η αλληλεγγύη στο σύντροφο, όλα εκείνα τα απαραίτητα συστατικά, που τόσο ανάγκη έχουν οι νέοι μας. Πρότυπα, όχι χαμένα στην αχλή της ιστορίας και του μύθου, αλλά σημερινά και ολοζώντανα, στο πρόσωπο του Καταδρομέα Μανώλη Μπικάκη. Πρότυπα που δεν είναι ούτε αριστερά, ούτε δεξιά. Είναι απλά, ελληνικά.
Με τον ήχο της φωνής του δάσκαλου της Κρήτης Βασίλη Σκουλά και του μαθητή του Πόντου Αλέξη Παρχαρίδη, «αυτή η γη έχει φωνή», σαν «μουσική στη νύχτα μακρινή που σβήνει», προσκυνάμε στο μνήμα και στην κληρονομιά σου, Κρητικέ Μανώλη Μπικάκη.
Σε ευχαριστούμε Κύπριε Συγγραφέα, Κυριάκο Ολύμπιε.Δείτε περισσότερα
...
Ο τίτλος του βιβλίου: "Ένας Κρητικός Αετός, στην Κύπρο του '74".
Ξεφυλλίζοντάς το, ένοιωσα την ψυχή του πρωταγωνιστή/μαχητή αλλά και αυτή του συγγραφέα, να επικοινωνούν σε κώδικες λησμονημένους, χαμένους μέσα στη θλιβερή πραγματικότητα που βιώνουμε ως Πατρίδα και ως Λαός.
Από τη σκέψη μου πέρασαν όλοι εκείνοι οι ημίθεοι, που σμίλεψαν την ιδιαιτερότητα της ύπαρξής μας της ελληνικής, στην όμορφη και παράξενη τούτη Πατρίδα. Ημίθεοι που υπήρξαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, όσο το πνεύμα το ελεύθερο που μας παρέδωσαν οι Λεωνίδες και οι Καραϊσκάκηδες, γεννιέται στο πρόσωπο όλων των υπερβατικών θυσιαστικών "στοιχειών" που γέννησε στο διάβα της ιστορίας του τούτος ο τόπος. Και ξαναγεννιέται στο πρόσωπο του Μπικάκη, ακόμη και σήμερα, σε τούτη τη χώρα που ο Λαός της για μια ακόμη φορά, είναι γονατισμένος, με το σουγιά στο κόκκαλο, με το λουρί στο σβέρκο.
Έτσι, αυτό που δεν έκαναν οι μικρομίζεροι πολιτικοί από το ’74, αυτό που δεν έκανε ουδείς Έλληνας συγγραφέας, έγινε πράξη από τον Κύπριο Κυριάκο Ολυμπίου: Τίμησε με το βιβλίο του στο όνομα του Μανώλη Μπικάκη, όλα εκείνα τα παλληκάρια, που μάτωσαν και χάθηκαν στην Κύπρο, τις ημέρες της μεγάλης προδοσίας/τραγωδίας. Θυμίζοντας παράλληλα σε όλους αυτούς που βάλθηκαν για μια ακόμη φορά στην ιστορία του δύσμοιρου αυτού τόπου, να πετάξουν στο σκουπιδοτενεκέ το Λαό του, πως δεν θα τα καταφέρουν.
Όσο για αυτούς που ψάχνουν πρότυπα για τα παιδιά τους, για τις νέες γενιές, να το εργαλείο: Ένα βιβλίο, μέσα από το οποίο ξεπηδά η αξιοπρέπεια, η παλληκαριά, η αγάπη στη γη των προγόνων, η αλληλεγγύη στο σύντροφο, όλα εκείνα τα απαραίτητα συστατικά, που τόσο ανάγκη έχουν οι νέοι μας. Πρότυπα, όχι χαμένα στην αχλή της ιστορίας και του μύθου, αλλά σημερινά και ολοζώντανα, στο πρόσωπο του Καταδρομέα Μανώλη Μπικάκη. Πρότυπα που δεν είναι ούτε αριστερά, ούτε δεξιά. Είναι απλά, ελληνικά.
Με τον ήχο της φωνής του δάσκαλου της Κρήτης Βασίλη Σκουλά και του μαθητή του Πόντου Αλέξη Παρχαρίδη, «αυτή η γη έχει φωνή», σαν «μουσική στη νύχτα μακρινή που σβήνει», προσκυνάμε στο μνήμα και στην κληρονομιά σου, Κρητικέ Μανώλη Μπικάκη.
Σε ευχαριστούμε Κύπριε Συγγραφέα, Κυριάκο Ολύμπιε.Δείτε περισσότερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου