Αναζητείται… ηγέτης.

Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου. 

Πρέπει να βρεθεί ηγέτης…
Είναι η μόνιμη επωδός πολιτών και πολιτικών, οι οποίοι μας πλησιάζουν τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνότερα, αναζητώντας «ανομολόγητες» προθέσεις στο Κίνημά μας. Και φυσικά κυρίως τη πιθανότητα να «κατέβουμε» στις εκλογές, μόνοι μας, με κάποιους άλλους ως συνιστώσα, κλπ γνωστά μπακαλίστικα, στα οποία είναι συνηθισμένος αυτός ο Λαός και οι πολιτικοί του. (Λες και αν το ΠΑΜ αποκτήσει μερικούς βουλευτές, η χώρα θα σωθεί με μερικές ακόμη… "επαναστατικές" ερωτήσεις και επερωτήσεις στο κοινοβούλιο).

Και ηγέτης φυσικά εννοείται από όλους αυτούς, όχι αυτός που θα βάλει τη χώρα ξανά στο δρόμο της ανάπτυξης, θα ξαναστήσει τους θεσμούς. Αλλά αυτός που θα καταφέρει να πείσει την κυρα-Μέρκελ, να μας χαρίσει μερικά από τα δανεικά, να μας δώσει μερικά ακόμη «να τη βγάλουμε» για λίγους μήνες και μετά… έχει ο Θεός.

Όλα δείχνουν πως η πλειοψηφία αυτού του Λαού, ακόμη αναπολεί τις μέρες των επιδοτήσεων, των ΜΟΠ, των πακέτων Ντελόρ αλλά και των πακέτων... πάμπερς. (Δεν εξηγείται αλλέως πως, η μαζική μετακόμιση του ΠΑΣΟΚ στο ΣΥΡΙΖΑ).

Όλα δείχνουν πως οι πολιτικοί αυτού του τόπου, αριστεροί και δεξιοί, ακόμη ερίζουν για την διαχείριση, ακόμη και της... καμπίνας του καπετάνιου, ενός καραβιού που βουλιάζει αύτανδρο.

Να υπενθυμίσουμε λοιπόν σε αυτόν τον Λαό και σε αυτούς τους πολιτικούς την ελληνική πραγματικότητα:

1. Το κράτος συνεχίζει να ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει. (Για το 2012 100 δις έξοδα, 84 δις έσοδα).

2. Ο γενικός δείκτης βιομηχανικής παραγωγής, μειώθηκε σε ποσοστό που πλησιάζει το 10%, εβρισκόμενος σε ελεύθερη πτώση και αυτός.

3. Από την εγχώρια παραγωγή τροφίμων: Το ψωμί μας φθάνει μόνο για το 30% του πληθυσμού, το κρέας που παράγουμε φθάνει μόνο για το 60% του πληθυσμού, τα όσπρια που παράγουμε φθάνουν μόνο για το 40% του πληθυσμού.

4. Στα ρούχα και τα παπούτσια μας, η εσωτερική παραγωγή είναι πια σχεδόν μηδενική. Να’ ναι καλά τα κινέζικα και τα τούρκικα.

5. Τέλος στον περίφημο τουρισμό που «πάει καλά», είναι και αυτός ένα φαντασιακό κατασκεύασμα των «success stories» των εκάστοτε κυβερνώντων. Οι ταξιδιωτικές πληρωμές το 2012 σε σχέση με το 2011, έπεσαν στο μισό. Φυσικά φροντίζουν να μας παρουσιάζουν την ελαφρά πτώση στους τουρίστες, αλλά δεν μας λένε για τα «λεφτά που άφησαν στη χώρα», τα οποία συρρικνώνονται κάθε χρόνο και περισσότερο, και με ραγδαίους μάλιστα ρυθμούς.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΗΛΑΔΗ ΗΔΗ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ, ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΑΝΕΡΓΩΝ, ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΩΝ, ΓΥΜΝΩΝ ΚΑΙ ΞΥΠΟΛΥΤΩΝ.

Είμαστε δηλαδή ένας Λαός, του οποίου το χρονικό του θανάτου του, όχι μόνον είναι "προαναγγελθέν", αλλά υπόθεση πια μνημοσύνου.

Αυτή είναι η πραγματικότητα της Ελλάδας. Και σε αυτήν την πραγματικότητα, τόσο η πλειοψηφία των πολιτών όσο και οι επαγγελματίες πολιτικοί, συνεχίζουν να αναζητούν κι’ άλλα δανεικά, κι’ άλλα δανεικά, κι’ άλλα δανεικά. Να καταστρέψουν δηλαδή ακόμη περισσότερο την εγχώρια παραγωγή, να εισάγουν, να εισάγουν, να εισάγουν.

Και αυτόν τον τύπο του ηγέτη, ψάχνει ακόμη, η πλειοψηφία των πολιτών: Για περισσότερα δανεικά, για περισσότερες εισαγωγές.

Μόνο που για μας, για να βρεθεί ο ηγέτης που θα βγάλει τη χώρα από τη λάσπη, δεν είναι αυτού του τύπου. Του τύπου του λαμόγιου/μεσσία/αεριτζή.

Είναι εκείνος ο ηγέτης, που:

1. Θα κηρύξει το χρέος επαχθές.

2. Θα κατάσχει τις περιουσίες όσων έκλεψαν και θα τις αποδώσει στους δανειστές.

3. Θα ελέγξει τη ρευστότητα του εθνικού νομίσματος.

4. Θα κλείσει με αντισταθμιστικά τα σύνορα για να δώσει ώθηση στην εσωτερική παραγωγή.

5. Θα δώσει κίνητρα στον αγρότη να επιστρέψει στο χωράφι του, στο βιοτέχνη και τον εργάτη, να επιστρέψουν στη βιοτεχνία και στα εργοστάσια.

Και γι’ αυτού του τύπου τον ηγέτη, δεν είναι - ακόμη τουλάχιστον - έτοιμος, ο ελληνικός Λαός.


Υ.Γ. Ας κλείσουμε με τα λόγια του σοφού Γκιμπράν, που ηχούν σαν τσεκούρι, πάνω σε δένδρο που σάπισε, και γέμισε κουφάλες:
«Να λυπάστε το έθνος που φοράει ρούχα που δεν ύφανε, τρώει ψωμί που δεν θέρισε, και πίνει κρασί που δεν ρέει από δικά του πατητήρια.
Να λυπάστε το έθνος που ζητωκραυγάζει τον βίαιο άνθρωπο σαν ήρωα και θεωρεί γενναιόδωρο τον μεγαλοπρεπή κατακτητή.
Να λυπάστε το έθνος που περιφρονεί το πάθος στα όνειρά του, κι όμως υποτάσσεται σ’ αυτό μόλις ξυπνά.
Να λυπάστε το έθνος που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μόνο σε νεκρώσιμη πομπή, δεν υπερηφανεύεται παρά μόνο μέσα στα συντρίμμια του, δεν εξεγείρετε παρά μόνο όταν βρεθεί με το λαιμό του ανάμεσα στο σπαθί και στο ξύλο.
Να λυπάστε το έθνος που ο κυβερνήτης του είναι αλεπού, ο φιλόσοφός του ταχυδακτυλουργός και η τέχνη του τέχνη του μπαλώματος και της μίμησης.
Να λυπάστε το έθνος που καλωσορίζει τον καινούριο του άρχοντα με σάλπιγγες και τον αποχαιρετά με κραυγές αποδοκιμασίας, μέχρι να υποδεχτεί τον καινούριο με τη συνοδεία σάλπιγγας και πάλι.
Να λυπάστε το έθνος που οι σοφοί του σώπασαν με τα χρόνια και οι δυνατοί του άντρες είναι ακόμα βρέφη.

Να λυπάστε το έθνος που έγινε κομμάτια και το κάθε του κομμάτι αυτοανακηρύσσεται έθνος».