Από την «κατοχή» της χώρας, στην «κυριότητα» του ελληνικού εθνοχώρου.

Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.

Σας μεταφέρω από το λεξικό Τριανταφυλλίδη τον ορισμό της λέξης «κατοχή»:
«Η απολαβή, η φυσική εξουσία ενός αγαθο...ύ, η οποία όμως δεν έχει σχέση με το δικαίωμα της κυριότητας…».

Αυτή πάνω κάτω είναι η νομική έννοια της «κατοχής», στα δικαιοδοτικά συστήματα όλων σχεδόν των «πολιτισμένων» κρατών.

Στο ίδιο λεξικό, σχετικά με το λήμμα «κυριότητα», έχουμε την εξής περιγραφή:

«Η άμεση και απόλυτη εξουσία επάνω σε ένα πράγμα, η οποία αναγνωρίζεται από το νόμο και στηρίζεται πάντα σε πραγματικό δικαίωμα· (πρβ. νομή): Tίτλοι κυριότητας, τίτλοι ιδιοκτησίας. Καθεστώς κυριότητας».

Υπό αυτό λοιπόν το πρίσμα, η Ελλάδα, βρίσκεται μέχρι τουλάχιστον αυτήν την στιγμή υπό «κατοχή», και όχι υπό την «κυριότητα» ΔΝΤ, ΤΡΟΙΚΑΣ, δανειστών, θεσμικών επενδυτών κλπ.

Με την πρόσφατη όμως απόφασή τους να μεταφέρουν το ΤΑΙΠΕΔ στο εξωτερικό, με πλήρη και θεσμικό του πια έλεγχο από τους δανειστές και κατά συνέπεια έλεγχο του Ελληνικού Εθνοχώρου, οι κύριοι της ΤΡΟΙΚΑΣ, προχωρούν μεθοδικά προς το νομικό δέσιμο του όρου «κυριότητα», πάνω στα περιουσιακά στοιχεία της χώρας.

Αυτό σημαίνει πως η Ελλάδα «ιδιωτικοποιείται», με τους «τίτλους ιδιοκτησίας και κυριότητας», να περνούν στα χέρια των διεθνών τοκογλύφων. Όπως ακριβώς γίνεται δηλαδή με τον κακό διαχειριστή της περιουσίας του, ο οποίος αναγκάζεται να δανειστεί από τοκογλύφους και επειδή αδυνατεί να πληρώσει τα γραμμάτιά του, μεταφέρει τους τίτλους ιδιοκτησίας της ακίνητης περιουσίας του, στον δανειστή.

Και αυτός που μπορεί να βάλει οριστικό φρένο σε αυτόν τον δρόμο της πλήρους καταστροφής της Πατρίδας και του Λαού μας, είναι μόνον ένας: Ο Ελληνικός Λαός.

Ακούω από πολλούς νομικούς πως «η κήρυξη του χρέους ως επαχθούς», δεν συνάδει με το διεθνές δίκαιο αλλά και δεδικασμένο. Και αυτό λόγω του ότι, «το χρέος θα πρέπει να έχει δημιουργηθεί από απολυταρχικά καθεστώτα» και χωρίς «γνώση των Λαών, για λογαριασμό των οποίων πάρθηκαν τα διεθνή δάνεια».

Λάθος μέγιστο.

Η έννοια του «απολυταρχικού καθεστώτος», πέραν της αμφισημότητας του (αν είναι δηλαδή ή όχι «απολυταρχικό», το σημερινό ελληνικό κρατικοδίαιτο κομματικό σύστημα, άρα άκυρες και οι συμφωνίες τις οποίες συνήψε), δεν έχει καμία αξία στη νομική πρακτική, διεθνή και εθνική.

Το διεθνές δίκαιο και δεδικασμένο, αναγνώρισε μόνον το «αν το δάνειο το οποίο πραγματοποιήθηκε, διατέθηκε δια ίδιον όφελος». Και αυτό γιατί, όπως και στο εθνικό δίκαιο της χώρας μας, ο φυσικός δικαστής, εξετάζει «την ύπαρξη και ιδίου οφέλους, αλλά και δόλου», με στόχο το ιδιωτικό συμφέρον, άρα την κακουργηματική υπεξαίρεση.

Ο πονηρός Πάγκαλος, ήξερε τι έλεγε λοιπόν, όταν είπε το περίφημο «μαζί τα φάγαμε». Μια που με την ρήση του αυτή, στην ουσία «διένειμε» τη νομική ευθύνη των ληφθέντων δανείων από το κομματικό κράτος, στον Ελληνικό Λαό. Και φυσικά, πάντα με στόχο να δημιουργήσει νομικό πλαίσιο εξασφάλισης των απαιτήσεων των διεθνών δανειστών.

Παρ' όλους όμως τους νομικούς ακροβατισμούς των εγχώριων πολιτικών χατζηαβάτηδων, η ουσία της νομικής διάστασης που απαιτείται για να κηρυχτεί το χρέος «ως επαχθές», παραμένει αλώβητη. Και αυτό γιατί, ενώ ο Ελληνικός Λαός, συμμετείχε μέχρι στιγμής με την οικονομική του ισοπέδωση, στην αποπληρωμή των παράνομων δανείων, οι κύριοι υπεύθυνοι, οι πολιτικοί, δεν έδωσαν ούτε ένα ευρώ στους δανειστές.

Υπό αυτήν λοιπόν την έννοια, η πρότασή μας, για:

1. Κήρυξη του χρέους ως επαχθούς.

2. Κατάσχεση όλων των περιουσιακών στοιχείων που αποκτήθηκαν από το 1974 μέχρι σήμερα από τους αιρετούς κάθε είδους (από Κοινοτάρχη μέχρι Πρόεδρο Δημοκρατίας), και από την ημέρα της εκλογής τους και έως την ημέρα της εξόδου τους από το αξίωμά τους.

3. Ρευστοποίηση των παράνομα αποκτηθέντων αυτών περιουσιακών αυτών στοιχείων.

4. Απόδοσή τους στους δανειστές και οριστικό «κλείσιμο» του χρέους,

είναι απόλυτα νόμιμη, τεκμηριωμένη και εφαρμόσιμη.
Για να εφαρμοστεί φυσικά μια τέτοια επιλογή, χρειάζεται ένας Λαός να καταλάβει τι του λέει το Πατριωτικό Μέτωπο, να σταματήσει να «επαναστατεί» στα καφενεία και στα πληκτρολόγια και να ξεχάσει την εποχή των παχιών αγελάδων των δανεικών. Ενώ αμέσως μετά, να προχωρήσει σε τοπικές Συντακτικές Συνελεύσεις και στη συνέχεια σε Συντακτική Εθνοσυνέλευση, για να ψηφίσει το Νέο Σύνταγμα Άμεσης Δημοκρατίας. Να γίνει δηλαδή πολίτης/νομοθέτης, πολίτης/δικαστής, πολίτης/υπεύθυνος για την ασφάλεια της γειτονιάς και της Πατρίδας του.

Και εδώ να προσθέσουμε - για να μην ξανακούσουμε τα περί «έπεων πτερεόντων» - ο Ελληνικός Λαός, θα πρέπει να ακολουθήσει τον δρόμο που εδώ και μερικά χρόνια άνοιξε ο Ισλανδικός Λαός, με επικεφαλής τον γενναίο Πρόεδρό του, Όλαφουρ Γκρίσμον. Όχι με στημένες εκλογές, όχι με εκλογικά πανηγύρια των κομμάτων, αλλά μόνο μέσα από τον δρόμο της ειρηνικής επανάστασης: Τον δρόμο για την Άμεση Δημοκρατία.

Ας δώσει λοιπόν ο Ελληνικός Λαός στο Πατριωτικό Μέτωπο τη δύναμη, να του παραδώσει την εξουσία.